Fijne kerst iedereen! Ik heb op deze prachtige dag nog een recensie in petto. De winter van de heks is het slotdeel van de Winternacht trilogie, een betoverend fantasy verhaal waarin ik graag vertoefde en met spijt in mijn hart afscheid van moet nemen.
Niet te geloven dat 2020 er al bijna op zit! Mijn leeschallenge van 40 boeken heb ik al een tijdje gehaald, maar toch probeer ik om nog zoveel mogelijk te lezen en mezelf uit te dagen. In november is het mij weer gelukt om 4 boeken te lezen. Drie ervan waren subliem, helaas was er eentje een ongelofelijke tegenvaller.
Ik pak niet snel een thriller op, maar er was geen ontsnappen aan: ie-de-reen had het over A good girl’s guide to murder (in het Nederlands verschenen onder de naam Moordgids voor lieve meisjes). Ik was dan ook ontzettend nieuwsgierig geworden of dit boek de hype echt waard is. Op Kobo Plus staat de Engelse versie en een beetje terughoudend begon ik met lezen. Maar al vanaf de eerste bladzijde wist ik dat ik het boek fenomenaal ging vinden.
Na het eerste deel uit de Winternacht trilogie gelezen te hebben, was ik zo benieuwd naar de verdere avonturen van Vasja dat ik onmiddellijk in het tweede deel dook. Algauw belandde ik terug in de ijzige setting van Rusland. Al kon ik ook deze keer het boek niet neerleggen, toch waren er enkele kanttekeningen waardoor ik minder van dit tweede deel heb kunnen genieten.
Al sinds vorig jaar wil ik heel graag de film Little Women (de versie van 2019) zien. Maar alvorens de film te bekijken wou ik het boek eens gelezen te hebben. Gelukkig kon ik met Kobo Plus Onder Moeders Vleugels lezen. Ik moet bekennen dat ik niet meteen wist wat ik moest verwachten van deze klassieker, maar ik ben aangenaam verrast!
Op Kobo Plus zag ik De Beer en de Nachtegaal staan en ik kende dit boek totaal niet. Ik besloot om gewoon in het diepe te springen zonder de flaptekst te lezen (ik ben sowieso geen fan van flapteksten) en ik heb daar geen moment spijt van gehad. Dit boek heeft mij echt van mijn sokken geblazen en ik ben zelfs zo ver gegaan dat ik de trilogie als fysieke boeken heb aangekocht.
In april 2019 kwam een fantasyboek van Nederlandstalige bodem uit: De Zwendelprins. Er kwamen al meteen heel veel lovende reacties op dit boek en ook ik was meteen geïntrigeerd. Maar ja, zoals het altijd gaat bij mij, verloopter enige tijd over voordat ik daadwerkelijk het boek lees.
Toen De ijzige verloofde in mei uitkwam kon ik er niet langs kijken: iedereen had het over dit boek. Mijn interesse wasmeteen gewekt, zeker omdat iedereen lovend was (al werd dat na verloop van tijd wat minder). Ik wist dat ik dit boek sowieso wou en zou lezen, maar ik hield de boot wat af. Er gingen namelijk nog 3 delen verschijnen waarop het iedere keer wachten zou worden en ik twijfelde of ik niet zou wachten tot de volledige reeks vertaald was. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en besloot het er maar op te wagen: als ik het goed ging vinden dan moest ik maar pijn lijden en geduld uitoefenen. Als het boek mij tegenviel was de kous af en zou ik de reeks niet verder zetten. Dus… wat vond ik ervan?
Toen bekend werd gemaakt dat Het negende huis van Leigh Bardugo zou worden gepubliceerd in het Nederlands was ik enorm enthousiast. Ik heb namelijk de Grisha-reeks verslonden en had dan ook hoge verwachtingen voor Bardugo’s nieuwe boek. Het negende huis is haar eerste volwassen boek, dus ik wist dat het iets helemaal anders ging zijn. Gelukkig heeft Het negende huis haar verwachtingen voltrokken/waargemaakt!
Bijna echt is een boek dat mij in eerste instantie niet aansprak. Maar na alle positieve reacties op het verhaal was ik toch een tikkeltje nieuwsgierig geworden. Toen ik zag dat het boek beschikbaar was op Kobo Plus leek dit mij de perfecte gelegenheid om het boek een kans te geven. Heeft Bijna echt mij weten te overtuigen?