Na het eerste deel uit de Winternacht trilogie gelezen te hebben, was ik zo benieuwd naar de verdere avonturen van Vasja dat ik onmiddellijk in het tweede deel dook. Algauw belandde ik terug in de ijzige setting van Rusland. Al kon ik ook deze keer het boek niet neerleggen, toch waren er enkele kanttekeningen waardoor ik minder van dit tweede deel heb kunnen genieten. 

Vasja groeide op in een rustig dorpje aan de rand van de wildernis. Ze heeft haar volk gered van de ondergang met hulp van de vorstdemon Morozko. Maar omdat ze altijd anders is geweest dan de anderen, wordt ze door haar eigen volk uitgemaakt voor heks en wordt ze weggejaagd. Vasja besluit om op avontuur te gaan, verkleed als jongen op haar schitterende hengst Solovey. Wanneer de grootvorst van Moskou erachter komt dat ze een stel bandieten te slim is geweest, eert hij haar heldendaden, niet wetende dat ze een eigenlijk meisje is. Vasja wordt daarbij terug herenigd met haar zus en broer, maar haar geheim weegt zwaar op hen en de duisternis ligt op de loer.

Net zoals het vorige deel word je moeiteloos in het verhaal gezogen door de prachtige beeldende schrijfstijl. Alleen kon ik het verhaal deze keer wat minder smaken. Ten eerste bleef de spanning en actie maar uit. Niet dat het verhaal saai was, maar toch ging mijn aandacht op en neer omdat er niets uitzonderlijks gebeurde, vooral in de eerste helft van het verhaal. Ten tweede was ik niet helemaal te vinden voor de personageontwikkeling van Vasja. Ik bewonderde haar doorzettingsvermogen en standvastigheid, maar ik vond haar ook een beetje roekeloos geworden en kon mij niet helemaal in haar plaatsen. Je merkte als lezer te hard dat het mis ging gaan met de genomen beslissingen van Vasja, en die richting lag er misschien ook te dik op waardoor ik een soort plaatsvervangende schaamte voelde.

Ik was wel helemaal te vinden voor de mysteries en intriges die zich langzaamaan openbaarden doorheen het verhaal. Zo werd er het personage Kasjan geïntroduceerd en op een briljante manier verweven in het verhaal: je blijft als lezer achterdochtig naar deze man door de manier waarop hij beschreven wordt. Bovendien vond ik het ook knap hoe de priester Konstantin neergezet werd. Hij is echt een verwerpelijk mens en toch is hij zo intrigerend. Zo’n antagonist als Konstantin ben ik nog nooit tegengekomen en de manier waarop zijn beslissingen en gedachten verwoord worden, is echt fantastisch gedaan.

Titel: Het meisje in de toren | Auteur: Katherine Arden | Uitgeverij: Luitingh Sijthoff | Genre: fantasy | Pagina’s: 390  | Beoordeling: 3,75

Het meisje in de toren heeft me niet helemaal van sokken weten te blazen door het ietwat generische plot en de actie die uitbleef. Deze keer is het verhaal ook meer gericht op de ontwikkeling van de personages, waardoor het verhaal wat moeizamer op gang kwam. Maar Arden slaagt er toch in om een bepaalde soort onderhuidse spanning te creëren waardoor je wel benieuwd blijft naar het verloop van het verhaal. De schrijfstijl en de magische setting zijn ook meesterlijk beschreven waardoor je als lezer moeiteloos wordt meegenomen in het verhaal. Ik ben alleszins benieuwd wat het slotdeel gaat brengen!

Liefs,

Rani

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.