Eindelijk zijn we aangekomen bij het vierde en tevens het laatste deel uit de Spiegelpassante-reeks. De eerste drie delen zijn echt fenomenaal en daar kan ik enkel enthousiast over zijn. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit vierde deel zijn verwachtingen niet kon waarmaken. Verre van zelfs. Hoe dat komt? Wel, ik snapte niets van het verhaal.
Opehlia en Thorn zijn eindelijk herenigd, maar hun geluk is van korte duur. De arken zijn namelijk aan het instorten en Ophelia en Thorn moeten deze totale vernietiging voorkomen door de dader te vinden. Maar hoe kunnen ze de dader vinden als ze niet weten hoe die eruit ziet? Thorn en Ophelia zien zich genoodzaakt om de sleutel te vinden waarmee ze de echo’s uit het verleden en heden kunnen ontrafelen…
Het verhaal speelt zich nog steeds af op de ark van Babel, maar waar eens Babel een goed geoliede machine van een maatschappij was, heerst er totale chaos doordat delen van de ark aan het instorten zijn. Ophelia laat zich opnemen in het observatorium – een instelling die personen met een afwijking onderzoekt – in de hoop antwoorden te kunnen vinden.
En wel, vanaf dan wordt het.. ingewikkeld. De storm van de echo’s is een uiterst complex verhaal. Waar het in de vorige delen altijd vrij rechtlijnig en duidelijk was, werd dit deel een wirwar van geheimen die zich langzaam onthullen waardoor het verhaal ook zwaarder aanvoelt. Waar ik hoopte dat alles ging samenkomen in een explosief slotdeel, werd het juist een warboel die zich langzaamaan nog meer in de knoop maakt en waar je als lezer niet meer aan uit komt. Alles is weliswaar met elkaar verweven, maar er worden zoveel omwegen gemaakt waardoor je gewoon het bos door de bomen niet meer ziet.
Nu, toegegeven, het verhaal verveelt niet, integendeel. Je wilt weten wat er gaat komen, hoe het onze personages gaat vergaan. Er worden overigens verschillende perspectieven gehanteerd, waar ik wel voor te vinden was. Maar dat maakte niet goed dat ik het gevoel had dat de personages niet meer zichzelf waren. Waar ik eens dol was op Thorn en Ophelia, voelde ik nu niets meer voor hen. Ze waren een beetje… saai en miste persoonlijkheid.
Titel: De storm van de echo’s | Auteur: Christelle Dabos | Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff | Genre: fantasy | Pagina’s: 575 | Beoordeling: 2,5/5
De storm van de echo’s is mijn minst favoriete deel uit de Spiegelpassante-reeks. Van totale euforie na deel drie, raakte ik tijdens het lezen van dit deel in een diep oneindig dal waar ik niet meer uit geraakte. Ik bleef met een hol gevoel achter na het lezen van dit boek. Mijn grooste punt van kritiek: het verhaal was te complex en was nodeloos ingewikkeld gemaakt. En ik houd best van ingewikkelde verhalen, maar dit was gewoon absurd complex waar de plot gewoon geen steek hield. Heel jammer.
Liefs,
Rani