Lang geleden heeft mijn baas (aka Rani) een aantal ondergewaardeerde tv- en streaming-reeksen voorgesteld. Ik zag dat daar een paar pareltjes tussen zaten, dus het wordt hoog tijd dat we er eentje uitkiezen om nog wat dieper op in te gaan. Tijd om Orphan Black te bingen!
Citaat van de Dag
‘She looked exactly like me, Felix.’
— Orphan Black Seizoen 1 Aflevering 1: Natural Selection
Sarah is Beth is Alison is Cosima is…
Sarah Manning komt terug naar de stad om haar dochter te zien, die bij Sarahs voogd woont. Tot haar afschuw is ze in een station getuige hoe een vrouw zelfmoord pleegt door voor een trein te springen – en die vrouw ziet er exact hetzelfde uit als Sarah… De vrouw, Beth Childs, heeft haar spullen achtergelaten op het perron en Sarah grijpt haar kans. Door zich als Beth voor te doen, die er op financieel vlak heel wat beter voor zit dan zijzelf, kan Sarah voor haar dochter zorgen. Maar het plan loopt uit de hand en bovendien wordt Sarah gecontacteerd door Katja Obinger, nog een dubbelganger van Sarah – maar Katja wordt doodgeschoten. Wanneer Sarah op onderzoek gaat, blijkt dat er nog andere mensen bestaan die er allemaal hetzelfde uitzien. Ze zijn voortgekomen uit een wetenschappelijk experiment om mensen te klonen…
Natuurtalent
De plot van Orphan Black zit ontzettend goed in elkaar, is superspannend, met genoeg humor ertussen ook, en veel wendingen. Bovendien is het ons allemaal al wel eens overkomen: Amerikanen hebben er een handje van weg om zo veel seizoenen te maken dat het verhaal na een tijdje nergens meer op trekt. Maar de makers van deze reeks halen een heel toffe truc uit om dat te vermijden. Bij het begin van seizoen 4 wordt er een soort reset doorgevoerd, waardoor de plot en de personages teruggrijpen naar het beginpunt van de reeks gaat en je zelden het gevoel krijgt dat je verder van het oorspronkelijke plan verwijderd raakt. En het gaat over klonen, dus je kunt het al raden: het is meer dan een politie-, drama- en sf-reeks, er komen ook nog wat morele en ethische dilemma’s naar boven. Elke aflevering zit dan ook propvol.
Maar de allerbelangrijkste reden waarom ik dit zo’n ijzersterke reeks vind, is vanwege het talent dat de hoofdrolspeelster tentoonspreidt. Tatiana Maslany. Onthoud die naam. Ze is weergaloos – en dat zeg ik echt niet dikwijls. Zij speelt alle klonen, wat betekent dat ze zo ongeveer de helft van alle belangrijke rollen op zich neemt. Dikwijls genoeg zie je twee, drie of vier Maslany’s tegelijk in beeld – er zijn zo’n vier à vijf rollen die ze bijna elke aflevering speelt. Je mond valt helemaal open eens je merkt dat de actrice er ook nog in slaagt om voor elk personage een apart accent, een aparte houding, aparte tics en andere aparte gewoontes verzint. En dan zijn er nog dingen, maar meer verklap ik niet…
Het dal in?
Het klinkt negatiever dan het in feite was, maar mij sprak Seizoen 3 het minste aan. Daar wordt de focus verlegd naar een verhaallijn die mij minder interesseerde. Bovendien was dat ook de tijd dat Kira, Sarahs dochter, redelijk uit het beeld verdween, en ik vond het altijd tof dat de scenaristen erin slaagden om een kind een toch wel belangrijke rol geven, want meestal gebeurt dat niet. Tot Seizoen 2 ging dat goed, maar in Seizoen 3 nam de hoeveelheid scènes met Kira ineens een duik. Die veranderingen deden mij angstvallig en argwanend uitkijken naar Seizoen 4.
Ik was dus heel gelukkig toen in Seizoen 4 bleek dat ze voor een deel een nieuwe start maakten en terug naar de bron en basis van de reeks gingen om zo een nieuwe richting uit te gaan (hoe, dat verklap ik niet). Kira kwam ook weer meer in beeld, waardoor de reeks voor mij qua kwaliteit ongeveer terug op hetzelfde punt stond als toen ze begonnen was. Voor mij viel alles dus weer zo’n beetje in de plooi, en al durf ik het midden van de reeks dan wel een dal te noemen, ik kan ook tevreden zeggen dat we daarna uit dat dal weer omhooggeklommen zijn.
Eindoordeel
Elk huisje heeft z’n kruisje, en eer ik een tv-reeks perfect of bijna perfect zal noemen… dat is heel erg zeldzaam. Zeker bij een reeks als deze, met een verhaallijn die vijftig afleveringen beslaat en waar dus heel veel in zit, is het nagenoeg onmogelijk dat er niet ergens iets is dat minder aanspreekt. Hier is dat het midden, maar verder zit de reeks echt machtig goed in elkaar, en dat is een bijzondere prestatie – zeker als we bedenken hoeveel reeksen er worstelen om interessant te blijven naargelang ze langer blijven lopen. Seizoen 5, het laatste seizoen, moet absoluut niet onderdoen voor de andere seizoenen en dus krijgen we een geweldig einde dat de reeks waardig is. Over het algemeen heeft Orphan Black knap ontwikkelde personages, een geweldige actrice en een ijzersterke, spannende, moderne verhaallijn die je zelf bij het verhaal betrekt als je dat wil. Het is absoluut een van de echte topreeksen die in de jaren 2010 van over de Atlantische Oceaan is gekomen.
Je kunt hier nog de trailer bekijken, maar zelf vind ik die eerlijk gezegd afschuwelijk…
Titel: Orphan Black | Scenario: Graeme Manson | Regie: John Fawcett | Hoofdrollen: Tatiana Maslany, Jordan Gavaris, Kevin Hanchard, Kristian Bruun, Maria Doyle Kennedy, Skyler Wexler | Genre: Sf, drama, spanning | Lengte: 5 seizoenen, 50 afleveringen, ± 40 minuten per aflevering (totaal: ± 34,5 uur) | Jaar: 2013-2017 | Score: ★★★★★★★★✩✩
Tim