In het verleden heb ik al eens kennis gemaakt met de schrijfkunsten van Nicola Yoon door haar debuut Everything, Everything te lezen. Al bij al was Everything, Everything niet hetgeen wat ik ervan verwachtte. Met De zon is ook een ster wou ik Yoon nog wel eens kans geven. Ondanks de maatschappelijke theme’s die Yoon aankaart, heb ik het gevoel dat er meer uit dit boek gehaald kon worden.
Wanneer Daniel Natasha ontmoet, is het liefde op het eerste zicht voor hem. Hij is een dromer en dichter die gelooft in de Ware Liefde. Natasha niet. Zij gelooft in feiten en wetenschap, niet in dromen. In tegenstelling tot Daniel staat ze stevig met beide voeten op de grond. Daniel probeert Natasha te overtuigen dat ze voorbestemd zijn voor elkaar. Maar Natasha staat niet open voor het lot en dromen. Ze zal namelijk diezelfde dag worden uitgezet naar Jamaica.
Het verhaal wordt verteld door de twee afwisselende perspectieven van Natasha en Daniel én een derde perspectief van het universum. Tussendoor vertelt het universum enkele interessante weetjes of wordt kort achtergrond informatie van een randpersonage gegeven. Ik moet toegeven dat ik die insteek wel kon smaken. De schrijfstijl maakt dat het boek vlot leest met mooie bewoordingen.
Ik wist dat ik mij kon verwachten aan een stevige dosis romantiek. Maar deze graad van zeemzoete romantiek was naar mijn smaak gewoon té hoog. Ik kon mij er ook niet overheen zetten dat de personages het al hebben over het lot dat hen heeft samengebracht en de liefde die ze voor elkaar voelen op dezelfde (!) dag dat ze elkaar hebben ontmoet. Ik ben heus een romanticus hoor, maar ook een realist en deze instalove kon ik echt niet verdragen zonder de nodige draaiende ogen die er spontaan aan te pas kwamen.
Afgezien van hun romance behandelt dit boek wel maatschappelijke beladen thema’s, waardoor dit boek soms een serieuze ondertoon. Natasha is een zwart meisje, afkomstig van Jamaica, maar woont al sinds haar zesde in de VS. Zij en haar familie worden echter uit het land gezet. Daniel heeft een Koreaanse achtergrond en moet voldoen aan de verwachtingen van zijn familie. In veel Aziatische culturen heerst er een grote prestatiedruk, die ouders aan hun kinderen meegeven. De ouders van David hebben dan ook zijn hele carrière al uitgestippeld voor hem: hij moet dokter worden. Maar dat is niet zijn droom. Helaas wordt ook in veel Aziatische culturen verwacht dat zoon/dochterlief een relatie aangaat met iemand van dezelfde cultuur, en thuiskomen met een zwarte persoon is dan ook not done. Racisme vanuit een Koreaanse cultuur wordt heel realistisch in het boek weergegeven. Ik moet wel toegeven dat ik mij echt heel goed kon identificeren met Daniel vanuit mijn eigen achtergrond (beneden meer daarover).
Toch vind ik het spijtig dat de auteur een beetje heeft nagelaten om dieper op de verschillende problematieken in te gaan. De fluffiness nam gewoon te vaak de overhand. En dat is jammer, want de auteur kon echt een grotere impact maken met dit verhaal.
Titel: De zon is ook een ster | Auteur: Nicola Yoon | Uitgeverij: Querido | Genre: young adult, contemporary | Pagina’s: 328 | Beoordeling: 3/5
Helaas was De zon is ook een ster niet weggelegd voor mij. Het is een schattig verhaal (als je de instalove niet meerekent), met gevatte en grappige conversaties tussen Natasha en Daniel. De auteur heeft ook maatschappelijke thema’s aan bod laten komen, maar die hadden naar mijn gevoel nog meer naar voren mogen komen.
Ik vind het oprecht jammer dat de auteur ervoor koos om niet dieper op die thema’s in te gaan. Want dit was één van de enige boeken waarbij ik mij soms verbonden voelde met een personage vanwege mijn (halve) Aziatische achtergrond. Zo vond ik deze passage wel heel toepasselijk:
‘Waarom noem je jezelf eigenlijk Koreaan?’ vraagt ze. ‘Ben je niet hier geboren?’
‘Maakt niet uit. Mensen vragen altijd waar ik vandaan kom. Vroeger zei ik altijd dat ik van hier was, maar dan vragen ze waar ik écht vandaan kom, en dan zeg ik Korea. Soms zeg ik Noord-Korea en vertel ik dat mijn ouders en ik ontsnapt zijn uit een waterkerker vol piranha’s waarin Kim Jong-Un ons gevangen hield’
Ze lacht niet. Ze vraagt alleen waarom ik dat doe.
‘Omdat het toch niet uitmaakt wat ik zeg. Mensen zien me en geloven precies wat ze willen geloven.’
…
‘Wat stom’, zegt ze.
Liefs,
Rani