De man van rook wekte enkele maanden geleden mijn interesse toen ik door de brochure van Boekerij neusde. Toen ik dit boek van Lannoo als recensie-exemplaar kreeg, was ik dan ook uiterst benieuwd naar dit mysterieuze verhaal waarbij ook de auteur zich in mysterie heeft gehuld.
Engeland, 1882. Op de huid van de zestienjarige Charlie Ovid is geen litteken te bekennen, ondanks zijn traumatische jeugd in Mississippi. Zijn lichaam geneest razendsnel, of hij dat nu wil of niet. Marlowe, die als baby is achtergelaten in een goederentrein, stoot een spookachtig blauw licht uit. Hij kan ervoor kiezen mensen te helen of te verwonden. Wanneer detective Alice Quicke de opdracht krijgt om deze twee kinderen in veiligheid te brengen, uit naam van het instituut waarvoor ze werkt, beginnen ze alle drie aan een ongelooflijk avontuur waarbij ze het rijk van de levenden en dat van de doden ontdekken.
Ik moet bekennen dat ik best heb moeten wennen aan de moeizame schrijfstijl van Miro, waardoor ik best lang heb gedaan over dit verhaal. De zinnen waren vaak langdradig waarbij er veel opsommingen in voorkwamen. In één zin kon soms 4 keer ‘en’ voorkomen. Pas na een honderdtal pagina’s merkte ik dat ik de schrijfstijl wat gewoon werd. Nu, ondanks de lange zinnen, hanteert Miro wel een beschrijvende en beeldende stijl waardoor de setting van het Victoriaans Londen mooi tot leven kwam. Ik waande mij namelijk meteen in een donker Londen met kleine gevaarlijke straatjes waar het gevaar om iedere hoek loert.
In het begin van het verhaal is het niet duidelijk waar het verhaal eigenlijk naartoe gaat. We volgen namelijk verschillende personages wiens paden zich me elkaar beginnen te kruisen. Maar het is net die mysterieuze sfeer die je er als lezer toe aan zet om te blijven lezen, want ondanks dat het soms moeizaam op gang kwam, toch wil je weten wat er allemaal gaande is en wat er nog allemaal gaat gebeuren.
Met tijdsprongen krijg je doorheen het verhaal wat antwoorden op enkele gebeurtenissen en zo kregen we ook meer inzicht op enkele personages. Want het zijn er best een heleboel, maar daar moet ik Miro een pluim voor geven: ze zijn allemaal individueel heel goed uitgewerkt waarbij je voor ieder personage inzicht krijgt in zijn/haar binnenwereld. Mijn favoriete personages waren Charlie Ovid en Marlowe, de band die tussen beide personages werd neergezet vond ik echt schitterend.
Titel: De man van rook | Auteur: J.M Miro | Uitgeverij: Boekerij | Genre: fantasy | Pagina’s: 608 | Beoordeling: 3,75/5
De man van rook is een uniek verhaal over bijzondere kinderen. De Victoriaanse setting is formidabel neergezet en de duistere sfeer die het verhaal omringt bezorgt je de rillingen, maar waarbij de geheimzinnige mysteries je in verhaal lokken en je ertoe aan zetten om die mysteries te willen ontsluieren. Ondanks de ietwat moeizame schrijfstijl en de trage start van het verhaal heeft dit verhaal een grote aantrekkingskracht en ik kon op het einde dit boek helemaal niet wegleggen. Ik ben alleszins benieuwd wat deel twee nog meer in petto heeft!
Liefs,
Rani