Enkele maanden geleden zag ik de trailer van Dune op YouTube en ik wist meteen dat ik voor die film naar de cinema wou gaan. Uit de reacties haalde ik dat de film gebaseerd is op het gelijknamige boek uit 1965 van Frank Herbert. Ik waagde mij ook aan het boek omdat mijn interesse enorm gewekt was.
Het boek
Hertog Leto van Atreides heeft de positie van gouverneur van de planeet Arrakis aangeboden gekregen. Een bijzondere kans, want deze woestijnplaneet is de enige plek waar de ontzettend waardevolle specie melange kan worden gedolven. Op zijn thuisplaneet Caladan bereidt Leto zijn vertrek voor. Hij, zijn concubine Jessica en hun zoon Paul vermoeden dat de benoeming een valstrik is van hun aartsrivalen, de Harkonnens. Desondanks besluit Leto dat ze toch gaan – de kans om alle productie van melange in de hand te hebben is simpelweg te waardevol. Ze vertrekken richting Arrakis, maar van alle kanten dreigt gevaar.
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: Duin was niet mijn ding. En dat lag vooral aan het feit dat het enorm langdradig is. Het tempo lag enorm traag met vele beschrijvingen, waarbij er met veel onbekende termen worden gestrooid zoals Bene Gesserit, mentat, Kwisatz Haderach,…Nu, na verloop van tijd (na een honderdtal pagina’s) wordt het wel allemaal duidelijk(er), maar een woordenlijst was wel handig geweest.
Herbert werkt met wisselende perspectieven, we lezen zowel uit de perspectieven van de verschillende gezinsleden van Artreides als de aartsvijand de Baron van de Harkonnens. Die wisselende perspectieven geven de lezer veel inzichten in de werking van de personages en relaties onderling. Zelf was ik vooral fan van het perspectief van Paul en om te zien hoe zijn krachten openbaarden. Ondanks de ellenlange beschrijvingen is het verhaal wel spannend en intrigerend en ik snap de aantrekkingskracht van het verhaal. De politieke spanningen, de relaties onderling tussen de personages en vooral het mysterieuze volk de Vrijmans met hun blauwe ogen maken het verhaal meeslepend.
De plot is enorm ingewikkeld, maar zo doordacht waarbij de wereld complex en gedetailleerd wordt weergegeven. Helaas was het soms te gedetailleerd naar mijn smaak waarbij de beschrijvingen maar aansleepten. De personages zijn allemaal goed uitgewerkt. Politiek en religie is met elkaar verweven en de strategische, politieke zetten van de personages houden je als lezer in de ban.
Titel: Dune| Auteur: Frank Herbert | Uitgeverij: Volt | Genre: science fiction | Pagina’s: 592 | Beoordeling: 2/5
Zou ik dit boek aanraden? Schrikken een traag tempo en ellenlange beschrijvingen jou niet af, go for it. Zo niet: sla dit boek gerust over. Er zijn nog 5 andere delen, maar die ga ik persoonlijk toch laten passeren.
De film
Ik had een groot deel van het boek al gelezen voordat ik naar de cinema trok. Wat een wereld van verschil met het boek! Het tempo van het verhaal lag sneller (wat normaal is), maar voor mij was het echt een verademing. De moeilijke termen waar ik mee worstelde in het boek vond ik ook duidelijk weergegeven in de film (al had ik natuurlijk die achtergrond al), maar voor iemand die het boek niet op voorhand had gelezen denk ik dat het ook duidelijk naar voren kwam.
Visueel is de film echt een plaatje. De prachtige beelden waren een streling voor het oog. Maar ook de bijhorende muziek zorgden voor een een zeer sfeervolle film: door de donkere muziek met een mix van woestijngeluiden waande je haast in de woestijn. En de opzwepende cadans van trommels zette je op het puntje van je stoel. Door de muziek werd de film naar een nog hoger niveau getild en was het puur genieten.
Normaal ben ik van mening dat het boek beter is dan de film, maar in dit geval vind ik de film de overduidelijke winnaar.
Liefs,
Rani