Jaren geleden had Boekerij de eerste twee delen van de trilogie Dromendochter vertaald. Het derde deel werd echter nooit vertaald. Gelukkig bracht Boekerij opnieuw de boeken mét nieuwe covers uit, waarbij het derde deel nu ook vertaald is! (Over een vertaling heb ik wel het een en ander te zeggen, maar daarover later meer…) Ik heb in het verleden al kennis gemaakt met de schrijftalenten van Laini Taylor, dus moest ik natuurlijk ook deze boeken lezen.
Karou studeert kunstgeschiedenis in Praag, heeft knalblauw haar en tekent haar schetsboeken vol met monsters. Ze is wat eigenaardig en houdt er een mysterieus leven op na. Karou is niet opgegroeid in een traditioneel gezin, verre van! Ze is opgevoed door een chimaera genaamd Brimstone. Karou heeft diep vanbinnen altijd geweten dat ze geen gewoon mensenmeisje is, maar ze heeft nooit kunnen achterhalen vanwaar ze vandaan komt. Wanneer ze voor Brimstone een klusje klaart, ontmoet ze onverwachts de engel Akiva. Het lijkt erop dat ze eindelijk de waarheid gaat ontdekken…
Ik was enorm benieuwd naar de schrijfstijl van Dromendochter. Zonderling en Muze hadden een enorm dromerige, unieke schrijfstijl die ik enorm gesmaakt heb en ik hoopte dat ook Dromendochter deze schrijfstijl had. De schrijfstijl bevatte niet die dromerige ondertoon, maar bestond wel uit mooie, gedetailleerde beschrijvingen die je moeiteloos in het verhaal trekken. Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van Praag. Al viel het wel op dat er soms nogal oubollige woorden in zaten, maar dat lag eerder aan de vertaling vermoed ik. Zo werd er ook voor gekozen om het woord spleetoog te gebruiken als vertaling waar ik niet van te spreken van, maar een preek daarover vind je onderaan de recensie.
Verrassend genoeg is Dromendochter eigenlijk een liefdesverhaal. Ik moet bekennen dat ik niet had verwacht dat de romance zo hard naar de voorgrond ging treden, maar eigenlijk houdt het wel steek. De romance tussen Akiva en Karou deed mij eerst aan instalove denken, maar Taylor heeft het goed weten te spelen door je te laten voelen dat er veel meer speelde. De vonken vlogen er ook van af en doorheen het verhaal viel het allemaal op zijn plaats. Het was ook een goede zet om de twee perspectieven van zowel Karou als Akiva aan bod te laten komen. Beide personages hebben dat je ne sais quoi met een laagje mysterie erdoor heen verweven.
Taylor weet goed het mysterie te behouden en als lezer blijf je doorheen het verhaal op je honger zitten (tot het einde). De opbouw naar de onthullingen van het einde zaten enorm goed, al had ik niet verwacht dat er zoveel onthullingen gingen gebeuren op het einde. Ik hield ook ontzettend van het concept van het magisch systeem van wensen en tanden, dat was ontzettend origineel bedacht. De beschrijvingen van de magische wezens en de strijd die plaats speelt tussen de chimaera’s en engelen vond ik ook enorm interessant.
Titel: Dromendochter | Auteur: Laini Taylor | Uitgeverij: Boekerij| Genre: fantasy | Pagina’s: 364 | Beoordeling: 4/5
Dromendochter is nog maar een voorproefje naar mijn mening, maar wat een smaakvol voorproefje is het! De opbouw van het verhaal, de uitwerking van de personages heeft Taylor meesterlijk verweven in een complex verhaal. Ze weet de spanning naar haar hand te zetten en als lezer smacht je naar meer doordat je de onthulling van de geheimen maar wilt weten. Ik ben echt benieuwd naar de rest van de reeks, ik heb een voorgevoel dat de andere boeken nog sterker gaan zijn.
Spleetoog?
Ik moet bekennen dat ik enorm geschrokken was toen ik op pagina 157 het woord spleetoog opeens tegenkwam. Wat is er erg aan het woord spleetoog hoor ik je misschien denken. Wel, spleetoog is een woord dat enorm denigrerend is en gebruikt wordt als scheldwoord voor mensen met een Aziatische achtergrond.
De vertaling van dat woord is dan ook enorm pijnlijk voor mij (iemand met een Aziatische achtergrond). Voorts vind ik het ook erg naar de auteur toe die in de originele Engelse versie een heel andere beschrijving had. Ik kan dit niet met 100% zekerheid zeggen omdat ik het Engelse boek niet heb, maar volgens hetgeen ik op Google gevonden heb zou er staan: “His eyes, shaped like knife blades, indicate that his ancestors came from Central Asia.” Om er dan spleetogen van te maken, vind ik eerlijk gezegd echt pijnlijk en degoutant. Dat de vertaler die woordkeus maakte én dat dat goedgekeurd is door de redactie maakt het des nog te pijnlijker. Ok, de eerste editie dateert van een decennium terug, maar dat is nog altijd geen excuus. Ik kan hier nog een lange relaas schrijven, maar het is te vermoeiend en ik heb er de energie gewoon niet meer voor.
Ik heb wel de uitgeverij op de hoogte gebracht via mail op 18 mei 2021. Tot op heden heb ik nog geen persoonlijk antwoord ontvangen. Wel heb ik via via vernomen dat het de uitgeverij ter ore is gekomen en dat ze het gaan aanpassen bij de volgende druk… To be continued?
Liefs,
Rani