Review | De vermisten van Maneschijn (De Spiegelpassante #2)

Na het lezen van De ijzige verloofde afgelopen juni was ik razend benieuwd naar het tweede deel. De worldbuilding en de personages hadden mij helemaal in mijn greep en mijn verwachtingen voor de sequel waren dan ook torenhoog. Algauw dook ik opnieuw in de wondere wereld van de Pool waar ik helemaal omver werd geblazen!

Ophelia wil terug naar haar oude rustige leventje zoals op haar thuisark Anima. Maar sinds ze naar de Pool is gestuurd is om te trouwen, zijn alle ogen op haar gericht. Bovendien toont de familiegeest Faroek een interesse in haar en wordt ze benoemd ze als vice-vertelster van het hof. Wanneer er enkele hovelingen verdwijnen raakt Ophelia verstrikt in een web van intriges en illusies waarbij ze niemand kan vertrouwen.

Ten eerste moet ik opnieuw de schrijfstijl de hemel in prijzen. De manier waarop het verhaal wordt verteld en de formele ondertoon maken dit echt een bijzondere schrijfstijl. Ik ben er gek van, zoiets ben ik nog nooit tegengekomen en het is weliswaar niet voor iedereen weggelegd, maar daardoor valt het verhaal gewoon nog meer op. Maar ook de manier waarop de personages beschreven worden, hun uiterlijke kenmerken vind ik fascinerend.

Het hoofdpersonage Ophelia is zo’n leuk personage. De manier waarop ze redeneert en zichzelf blijft maakt haar een heel straffe madam. Maar ik moet bekennen dat ik eigenlijk meer benieuwd was geworden naar Thorn. Dabos heeft het meesterlijk uitgespeeld hoe ze haar personages neerzet, met name Thorn. In het vorige deel was ik allerminst weg van Thorn, maar gaandeweg weet Thorn je aan te spreken door zijn zachte kanten. Ik was dus benieuwd naar zijn karakterontwikkeling en zijn verdere relatie met Ophelia en die is gelukkig heel prachtig uitgewerkt.

In het eerste deel had de familie van Ophelia geen goede indruk op mij nagelaten. Desondanks hoopte ik dat we haar familie opnieuw gingen tegengekomen. Ik was dus blij om die bonte verzameling van personages opnieuw te ontmoeten. Ondanks het feit dat er veel personages verwerkt zijn in het verhaal, weet Dabos toch ieder personage apart diepte te geven verweven met een randje mysterie.

Het plot zat enorm sterk in elkaar. De verschillende ontwikkelingen openbaren zich aan een perfect tempo waarbij je van de ene verbazing in de andere valt. Ik vind het ook geweldig dat dit niet als een traditionele fantasy aanvoelt, maar alle spanning tot het laatste moment blijft behouden.

Titel: De vermisten van Maneschijn| Auteur: Christelle Dabos| Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff | Genre: fantasy| Pagina’s: 584 | Beoordeling: 5/5

De vermisten van Maneschijn laat op geen enkel moment steken vallen. Je merkt dat er met minutieuze precisie aan alles gedacht is waardoor dit verhaal je constant blijft verbazen. Het is geen doorsnee fantasyboek, maar het is juist dat die bijzonderheden van het verhaal dit zo origineel maken en alles verrassend blijft. Dabos heeft een uitgebreid gamma aan personages gecreëerd met uiteenlopende persoonlijkheden en trekken die het verhaal levendig maken. Ik snap dat dit verhaal niet voor iedereen is weggelegd, het volgt niet de traditionele weg van fantasy, maar dat is juist de aantrekkingskracht van dit verhaal. Ik kijk al uit naar het derde deel!

Liefs,

Rani