Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets heb geschreven voor de blog – please do forgive me. Tussen thuiswerken, studies en Zoom/Facetime/etc. calls door was ik mijn laptopscherm toch wel echt beu en vandaar dus ook mijn afwezigheid.
In die afwezigheid heb ik onder andere ook een nieuwe boekenplank geïnstalleerd – spannend – en laat dat nu net de reden van deze blogpost zijn. Nee, ik ga niet vertellen van welk materiaal die boekenplank is en of hij wel stabiel genoeg is, maar wel over hetgeen erop is komen te staan. Sinds ik ben gaan samenwonen, ligt het grootste deel van mijn boeken namelijk nog steeds in dezelfde doos als waarin ze naar hier zijn gekomen, met als enige uitzondering de boeken van Harry Potter die een eigen dedicated boekenplank hebben in onze living. Het werd dus hoog tijd dat ook die andere boeken eens een plekje zouden krijgen en terwijl ik dit deed, kwam ik nog enkele leuke jeugdherinneringen tegen. Zoals jullie ooit hebben kunnen lezen in mijn interview, ken ik Rani al van in de lagere school waar we het merendeel van onze tijd spendeerden aan booktalk. En laat het nu net die boeken zijn die ik plots terug in mijn handen had: Wicca, Twilight en Cirque Du Freak (ook wel De Saga van Darren Shan genoemd). Ja hoor, die interesse in fantasy zat er al van jongs af aan in, laat dat duidelijk zijn.
Beginnen doen we bij Wicca van Cate Tiernan: een 15-delige serie over de 16-jarige Morgan die ontdekt dat ze een heks is. Het grootste deel van de reeks werd geschreven vanuit het standpunt van Morgan die steeds meer over haar krachten en haar verleden ontdekt terwijl ze nieuwe mensen leert kennen en oude vriendschappen op het spel zet. Als tiener heb ik deze reeks ontelbare keren opnieuw gelezen omdat ik gewoon keer op keer weer op ging in het verhaal, ook al wist ik perfect wat er ging gebeuren. De 14-jarige Laura twijfelde geen seconde om van boek 15 linea recta terug naar boek 1 te gaan, 25-jarige Laura is geneigd om te boeken nog eens op haar lijstje te zetten, maar niet op de eerste plaats. Ooit wil ik ze nog wel eens terug lezen, maar dan eerder omdat ik zou willen weten of de serie in het Engels anders zou binnenkomen dan in het Nederlands. Een andere taal zorgt altijd voor een ander verhaal, dus wie weet valt het dan ook weer in de smaak. Wordt dus vervolgd! Ooit…
Wat me hier vooral van is bijgebleven, zijn de ontelbare pauzes die Rani en ik gespendeerd hebben met het bespreken van zowat alles wat er in deze boeken gebeurde. “Ik heb het gevoel dat…”, “Ik hoop dat Morgan…” Ah, tijden.
Vervolgens: Twilight. De reeks die geen introductie meer nodig heeft en die de tand des tijds niet zo goed heeft doorstaan. Maar dat is dan ook enkel mijn mening. Ik heb de boeken zelfs niet meer terug op mijn boekenplank gezet en ze in de plaats naar de kringloopwinkel gebracht zodat iemand anders er hopelijk van kan genieten. Ik ben ze namelijk een tijd terug beginnen lezen en om de andere pagina kon ik niet anders dan met mijn ogen beginnen draaien en me de vraag stellen: “Waarom vond ik dit verhaal toch zo geweldig?” De films zijn ondertussen ook nog eens de revue gepasseerd op tv en ook daarbij merkte ik dat mijn jeugdig enthousiasme voor de reeks toch wel verdwenen was.
Begrijp me niet verkeerd: ik weet goed genoeg waarom ik als tiener deze boeken goed vond. De ongenaakbare en mysterieuze Edward die een vampier blijkt te zijn, de knappe Jacob die een weerwolf is. Oh the fantasy, the drama *valt dramatisch flauw* Ik had geen voorkeur tussen Team Edward of Team Jacob, hoewel ik nu waarschijnlijk eerder Team Jacob zou zijn. Waarom? Koude voeten ’s nachts en ik herinner me vooral dat Jacob altijd een warme huid had. Zo romantisch, zeg.
En dan: Cirque Du Freak. Harry Potter zal mijn eeuwige nummer 1 zijn, maar Cirque Du Freak heeft een lange tijd de tweede plaats vastgehouden. Cirque Du Freak, ook wel bekend als De Saga van Darren Shan, volgt Darren die na een bezoek aan een freakshow in de problemen komt en deze probeert op te lossen door een deal te sluiten met de mysterieuze Meneer Crepsley. De deal? Darren wordt de assistent van Crepsley en moet zich laten transformeren in een half-vampier om zijn goede vriend Steve te redden van de dood. Gedurende 12 boeken volgen we Darren doorheen verschillende avonturen en leren we de wereld van de Vampiers en de Vampanezen kennen.
De reeks wordt opgedeeld in 4 trilogieën die telkens een specifiek gedeelte van Darren’s leven in de kijker zetten: “Freakshow”, “Vampierstrilogie”, “Schemerjagers” en “Noodlot”. De tweede trilogie was mijn absolute favoriet omdat deze zich afspeelt in de Vampierberg, waar we een volledig nieuwe wereld leren kennen met heel wat nieuwe personages en gebruiken. Of ik de reeks nog eens opnieuw wil lezen? Ja zeker! Of ik het doe? Misschien. Hier komen we in hetzelfde schuitje als Wicca: als ik ze nog eens opnieuw zou lezen, dan zal dat in het Engels zijn, maar ik zal ze niet per se bovenaan mijn lijstje zetten.
Voor zij die nu toch wat op hun honger blijven zitten wat betreft die boekenplank: zijn naam is Lack, hij komt uit het exotische land Ikea en kan afhankelijk van de muur waarop hij gemonteerd wordt tussen de 5 à 15 kilo dragen. De vaas en bloemen komen uit datzelfde exotische land, en Steamboat Willie helemaal op het einde was een kerstcadeautje voor mezelf, maar is helaas niet meer verkrijgbaar op de officiële website van Lego. En nu ga ik nog wat boeken kopen, want zeg nu zelf, die plank ziet er toch nog wat leeg uit.
Groetjes,
Laura