Toen De ijzige verloofde in mei uitkwam kon ik er niet langs kijken: iedereen had het over dit boek. Mijn interesse was meteen gewekt, zeker omdat iedereen lovend was (al werd dat na verloop van tijd wat minder). Ik wist dat ik dit boek sowieso wou en zou lezen, maar ik hield de boot wat af. Er gingen namelijk nog 3 delen verschijnen waarop het iedere keer wachten zou worden en ik twijfelde of ik niet zou wachten tot de volledige reeks vertaald was. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en besloot het er maar op te wagen: als ik het goed ging vinden dan moest ik maar pijn lijden en geduld uitoefenen. Als het boek mij tegenviel was de kous af en zou ik de reeks niet verder zetten. Dus… wat vond ik ervan?
Ophelia heeft een unieke gave: ze kan door spiegels reizen en voorwerpen lezen met haar handen. Met haar familie woont ze op de ark Anima waar ze een rustig bestaan leidt. Maar daar komt abrupt een einde aan wanneer ze tegen haar zin in wordt uitgehuwelijkt aan Thorn. Algauw moet ze afscheid nemen van haar familie en volgt ze haar verloofde naar een andere ark: de ijskoude Pool. Eenmaal aangekomen op de Pool blijkt dat ze niemand kan vertrouwen in het duistere spel van intriges waar Ophelia zonder het te willen een grote rol in speelt.
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: De ijzige verloofde is een fenomenaal boek waar ik ontzettend van heb genoten. Dabos heeft in de eerste plaats een prachtig intrigerend universum geschapen. De worldbuilding in dit boek is dan ook om je vingers van af te likken. De wereld die ze gecreëerd heeft, gaf me een beetje Alice in Wonderland vibes. Je valt van de ene verbazing in de andere. De schrijfstijl is heel beschrijvend met een formele toon erin (al weet ik niet of dat komt door de vertaling of dat dat al aanwezig was in het origineel). Die formele toon vond ik heel verrassend, maar past enorm goed bij het verhaal. Bovendien beleefde ik enorm veel plezier aan de ietwat karikaturale manier waarop uiterlijke kenmerken van de personages in de verf werden gezet.
Het hoofdpersonage Ophelia is een uniek personage in het uitgebreide landschap van YA personages. Ze is nuchter en blijft met haar beide voetjes stevig op de grond. Ze is bestand tegen manipulaties en doorprikt andere intriges en andere personages snel. Het was echt ontwapenend om te zien hoe Ophelia trouw bleef aan zichzelf en charmant is op haar eigen manier. Ik besef dat anderen haar misschien als saai beschouwen, maar ik vond haar echt een verademing. Ook de andere personages waren intrigerend ieder op hun eigen manier. De kille intendant die doorheen het verhaal langzaamaan toch wat ontdooit, de verschrikkelijke tante die ik in het begin niet kon uitstaan maar toch altijd haar nichtje blijf steunen en de manipulatieve Brunhilde. Maar ook de andere personages voegen toe aan de spanning. Bij allemaal vraag je je af wat ze te verbergen hebben.
Het verhaal zelf bouwt langzaamaan op zonder veel actie, maar op de achtergrond blijven de mysteries continue aanwezig waardoor je als lezer toch geboeid blijft. Naar het einde toe weet Dabos het perfect op te bouwen naar een hoogtepunt. Ik vond het plot en de opbouw ervan alleszins heel knap in elkaar gezet en die cliffhanger op het einde laat natuurlijk naar meer smaken, al voelt dit deel ook wat aan als een aanzet naar het volgende deel.
Titel: De ijzige verloofde | Auteur: Christelle Dabos | Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff | Genre: fantasy | Pagina’s: 528 | Beoordeling: 4,5/5
De ijzige verloofde is een fascinerend verhaal met een originele setting waarin je vol verwondering vertoeft. Ik snap dat het boek niet voor iedereen is weggelegd, maar ik kon het helemaal smaken! Jammer dat het nog wat wachten is op het volgende deel (en de andere delen). Dit boek komt alleszins op mijn stapel te herlezen boeken, want jeetje, je moet het gewoon eens lezen om te begrijpen wat ik bedoel. Hup hup, waar wacht je nog op? 😀
Liefs,
Rani
P.s. Ik had de hele tijd de neiging om Ophélia te schrijven in plaats van Ophelia. Pas toen ik het voor de zekerheid ging checken had ik door dat het zonder “é” was.