Met plezier stel ik jullie voor aan mijn vriendin en auteur O.G Wilkins! Wij hebben samen op kot gezeten en hebben vaak eindeloos over boeken gepraat. Olga heeft net haar debuut De man met zwarte laarzen in eigen beheer uitgebracht en dat leek mij het geschikte moment om haar eens aan de tand te voelen door een interview.
Dag Olga, stel je eens kort voor aan onze lezers.
Dag Rani, dank je voor het interview, mijn eerste ooit! Mezelf kort voorstellen? Je stelt meteen al de moeilijkste vraag als eerste. 😉 Zoals je al zei, heet ik Olga, dat is waar de O in O.G. Wilkins voor staat trouwens, en ik ben 26 jaar oud. Geloof het of niet, maar vanaf het moment dat we zelf de richting van onze studies mochten kiezen, ging ik steeds voor economie. Vanaf het eerste middelbaar had ik dus beslist welke weg ik wilde inslaan. Het was ook altijd mijn bedoeling geweest om universitaire studies te doen en toen de tijd rijp was, koos ik voor Toegepaste Economische Wetenschappen aan de Katholieke Universiteit Leuven. Vorig jaar ben ik afgestudeerd en momenteel werk ik als Business Analyst in de IT-sector.
Waar komt dit boek dan in hemelsnaam vandaan, vraag jij je wellicht af. ’t Is heel logisch, hoor, ik schrijf namelijk sinds mijn veertiende. Ik begon met het schrijven van kortverhalen en gedichtjes en langzaam ging ik over op het schrijven van langere verhalen en ook scenario’s. Een leuk weetje is dat De man met zwarte laarzen mijn derde manuscript is, maar wel mijn eerste boek.
Waarover gaat jouw boek?
De man met zwarte laarzen is een dramatisch verhaal dat heel veel thema’s omvat. Maar wat het zeker heel duidelijk aantoont is het feit dat diepe wonden nooit helen. Dit daagt de alledaagse uitdrukken dat de tijd alle wonden heelt, een beetje uit, vind ik.
Daarnaast heb ik in dit boek een actueel onderwerp aangehaald, want in de laatste decennia probeert Duitsland nog stokoude nazi’s die ontsnapt waren aan het gerecht, toch nog te vervolgen. Dat leverde in sommige gevallen heel schrijnende en controversiële beelden op in de media en men vroeg zich wel eens af of deze gerechtigheid niet een beetje te laat komt. Maar wat is te laat? Misdaden tegen de menselijkheid zijn onverjaarbaar.
Tijdens mijn research kwam ik te weten hoeveel nazi’s er na het einde van de oorlog aan het gerecht waren ontsnapt en om eerlijk te zijn, heeft het mij behoorlijk geraakt. Wist jij dat zelfs Josef Mengele, een van de beruchtste oorlogsmisdadigers, naar Zuid-Amerika was gevlucht en daar lekker tot zijn 68ste had geleefd? Te gek voor woorden.
Vanuit dat perspectief vertrok ik met mijn verhaal dat uiteindelijk, in grote lijnen, gaat over een Holocaust-overlevende en een bejaarde nazioorlogsmisdadiger die elkaar 22 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog weer ontmoeten.
Ik wil er zeker nog aan toevoegen dat het hier gaat om historische fictie, maar dat de feiten wel kloppen. Met andere woorden, als ik het bijvoorbeeld heb over het tweeëndertigste transport van Berlijn naar Auschwitz, dan was dat echt het geval geweest.
Waarom koos je ervoor om te schrijven over WO II?
Zoals ik al eerder aanhaalde, waren enkele krantenartikelen een soort van vonk geweest. Maar interesse voor dit onderwerp in het algemeen komt van mijn familie. Mijn overgrootvader aan moederszijde heeft als Soldaat in het Rode Leger gezeten en heeft ook meegevochten in de Slag om Berlijn. Mijn overgrootmoeder heeft als naaister uniformen genaaid voor het leger. Ons ander Belgisch familielid, heeft in het Spaanse concentratiekamp Miranda de Ebro gezeten. Dit alles maakte dat er best vaak over de oorlog werd gesproken bij ons thuis. Daarbuiten ben ik ook een geschiedenisliefhebber 😉.
Hoe verliep het schrijfproces voor jou en hoelang heb je erover gedaan om dit boek te schrijven?
Om precies te zijn, heeft dit boek mij een jaar en tien maanden gekost om te schrijven, dus bijna twee jaar. Het schrijfproces zelf verliep best vlot. Wat wel moeilijker was, is research. En geloof mij, het lag niet aan gebrek aan informatie, want die was er in overvloed. Het was gewoon op emotioneel vlak enorm zwaar. Toen het boek zo goed als af was, in de zomer van 2019, besloot ik Auschwitz-Birkenau te bezoeken. Hoewel dit het moeilijkste uitstap is dat ik ooit gedaan heb, heeft het mij wel geholpen om de scènes in mijn boek, die zich in Auschwitz afspelen, een nieuw leven in te blazen. Ja, dat bezoek heeft veel veranderd, vooral mij.
Waarom heb ervoor gekozen om De man met zwarte laarzen uit te geven in eigen beheer?
De man met zwarte laarzen uitgeven in eigen beheer was een bewuste keuze. Omdat ik een economische achtergrond heb, is dit voor mij een uitdagend project, waar ik graag zelf de touwtjes in handen heb. Een selfpubber is uiteindelijk ook een soort van ondernemer en ik heb het gevoel dat met mijn kennis ik dit wel aankan. Dit neemt niet weg dat er enorm veel bij komt kijken, maar daarover meer in de volgende vraag. 😉
Hoe heb je het aangepakt om je boek in eigen beheer uit te brengen bij Brave New Books?
Eerst en vooral heb ik ervoor gezorgd dat het manuscript af is. Je wilt niet weten hoelang dat geduurd heeft en hoeveel keer ik het heb gelezen. Daarnaast heb ik samengewerkt met twee redacteurs die allerlei foutjes uit het verhaal visten. Als je uitgeeft in eigen beheer, heb je voor elke stap dat je zet twee keuzes: ofwel een bepaalde activiteit uitbesteden ofwel het zelf doen. Zoals ik al zei, heb ik redactie uitbesteed, maar wat betreft het ontwerpen van de omslag, de opmaak van het binnenwerk, het schrijven van de achterflaptekst, het opmaken van een e-pub-bestand, dat heb ik wel allemaal zelf gedaan. Ik moet toegeven dat op bepaalde momenten het mij allemaal te veel werd. Als iets niet lukte, of als iets er niet uitzag zoals ik wilde dat het er uitzag, of als de proefdrukken niet op tijd werden geleverd en noem maar op. Er komt veel bij kijken, maar het is mijn eerste boek. Volgende keer weet ik waar ik op moet letten en maak ik bepaalde fouten niet meer.
Wat brengt de toekomst voor jou wat betreft schrijven? Aan wat werk je nu?
Ik heb heel wat schrijfplannen, want mijn ideeënboekje staat vol met verhalen die ik nog wil vertellen. Voor volgend jaar heb ik al een manuscript klaarliggen dat nog gepolijst moet worden. Ik kan niet veel verklappen, maar ik kan wel zeggen dat het deze keer een romantisch drama wordt dat zich afspeelt in onze tijd.
Ik heb gemerkt dat je een pseudoniem gebruikt, vanwaar de keus om een pseudoniem te gebruiken?
Ja, inderdaad. Men zegt wel dat je een boek niet op zijn kaft mag beoordelen, maar mensen doen dit wel, vaak zelfs onbewust. Daarom wilde ik voor zo’n neutraal mogelijke naam gaan, waaruit je niet zou kunnen afleiden of het gaat om een man al dan niet een vrouw en uit welk land diegene afkomstig is. Ik heb ook geen foto op de omslag gezet, gewoonweg omdat ik wil dat het enkel om het verhaal te doen is en niet om mij. Als de lezer nieuwsgierig wordt naar wie het geschreven heeft, mijn instagram staat op de colofonpagina vermeld. Maar mijn naam zit wel in mijn pseudoniem verwerkt. O.G. staan voor mijn echte naam en familienaam. Wilkin(s) is de naam van mijn Belgische familielid. Ik heb dus gewoon wat gepuzzeld.
Zelf ben je ook een fervente lezer, wat is je favoriete genre om te lezen?
Eerlijk gezegd lees ik alles graag, vooral boeken uit de wereldliteratuur die uit alle genres komen. Uiteraard lees ik heel graag historische fictie, maar een spannende thriller kan mij evengoed aan mijn zetel ketenen.
Wat is je lievelingsboek? Welk boek(en) raad jij iedereen aan om te lezen?
Wat een moeilijke vraag. Ik heb niet echt één lievelingsboek, maar eentje dat ik iedereen zeker zou aanraden om te lezen is Harper Lee’s Spaar de spotvogel, een klassieker uiteraard. Daarnaast heb ik enorm genoten van George Orwells 1984. En De fotograaf van Auschwitz, van Luca Crippa, is ongetwijfeld ook een aanrader. Het is wel een heel schokkend boek, er zitten ook foto’s in, wat alles nog levendiger en daarmee pijnlijker en zwaarder maakt.
Mocht je één dag doorbrengen als een boekenpersonage, wie zou je zijn en waarom?
Laat mij eens volledig ‘out of the box’ denken hier. Als ik voor één dag als een boekenpersonage mag doorbrengen, dan kies ik voor Hermelien Griffel uit Harry Potter. Het lijkt mij waanzinnig om zo’n dagje in Rowlings fascinerende tovenaarswereld door te brengen en dat in de schoenen van deze slimme boekenwurm.
Dank je wel Olga voor je antwoorden!
Jij ook bedankt! Ik hoop dat het publiek nu een iets breder beeld van mij als schrijfster heeft. En mocht de lezer na het lezen van dit interview nieuwsgierig zijn geworden naar wat ik doe, mag je mij altijd volgen op Instagram @o.g.wilkins 😊
Duitsland, 1943. De nazi-moordfabrieken draaien op volle toeren. De zesjarige Nina leidt samen met haar grote Joodse gezin een teruggetrokken bestaan op een afgelegen boerderij nabij Berlijn. Hun toekomst lijkt veilig, totdat op een koude winternacht de auto van een naziofficier vlak bij hun huis uitvalt.
Frankrijk, 1967. Nina is de enige van haar gezin die Auschwitz overleefd heeft. Ze is dertig en getrouwd, maar wanneer haar man erachter komt dat ze geen kinderen kan krijgen, valt het huwelijk uit elkaar. Nina tuimelt in een zware depressie. Een poging om eruit te klauteren, brengt haar in het plaatselijke rusthuis, waar ze als verpleegster wordt aangenomen. Al snel ontmoet ze daar een geheimzinnige oude man in een rolstoel. Wie is hij en wat probeert hij te verbergen?