Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik een zwak heb voor prachtige edities van boeken. Dus toen ik hoorde dat De Wrede Prins ging uitkomen in een prachtige uitvoering was ik helemaal buiten zinnen. Dat enthousiasme werd echter vlug getemperd toen ik eenmaal begon met lezen. Het verhaal van Jude in de elfenwereld stond mij allesbehalve aan en met grote frustraties (en veel rollende ogen) las ik dit boek uit.
Op zevenjarige leeftijd werden de ouders van Jude vermoord door een vreemde man. Jude, haar tweelingzus Taryn en hun oudere halfzus Vivi worden door die vreemde man, die een Fae blijkt te zijn, meegenomen naar Elfhame waar ze opgroeien. Tien jaar later wonen de drie zusjes samen onder het dak van de moordenaar van hun ouders die de vader is van Vivi. Jude heeft het ontzettend zwaar in Elfhame. Door haar menselijke afkomst wordt ze gediscrimineerd en krijgt ze het zwaar te verduren door de vrienden van prins Cardan. Maar Jude blijft niet bij de pakken zitten en wanneer ze de kans krijgt om spion te worden voor kroonprins Dain hoopt ze dat dit haar de kans biedt om eindelijk haar plaats te vinden in de elfenwereld.
Ik zal beginnen met het positieve: het boek las vlot. Op zich hanteert Black wel een aangename schrijfstijl, maar daar blijft het ook bij. Er wordt maar een magere poging gedaan tot worldbuilding: de wereld van Elfhame blijft vaag terwijl er echt meer uitgehaald kon worden. De wereld wordt maar minimaal beschreven en ik had echt moeite om het mij te kunnen voorstellen (zelfs met kaart).
Het hoofdpersonage Jude is gewoonweg een vervelend personage. Ik had echt geen voeling met haar. Ze vindt haar plaats niet in de wereld en ze wordt afschuwelijk behandeld, maar toch wil ze graag blijven wonen in Elfhame wat mij totaal contradictorisch leek. Bovendien heeft ze een of andere obsessie om ridder te worden, maar die redenering kon ik al helemaal niet volgen omdat ook daar de auteur heeft nagelaten om dat aspect uit te werken. Jude woont bovendien al tien jaar bij de elfen. Dat is toch al een hele tijd is om de elfen en hun gewoonten te kennen. Zo kunnen elfen niet liegen, maar verdraaien ze woorden en toch laat Jude zich zo gemakkelijk in de luren leggen toen ze werd aangesteld als spion voor Dain. Dan de zogezegde Wrede Prins Cardan. Doorheen het verhaal blijft hij op de achtergrond en blijft hij mysterieus, buiten dan het einde. Voorts vond ik hem totaal niet “wreed” overkomen, want op zich deed hij nooit iets, maar zijn vrienden maakten de beslissing om Jude het leven zuur te maken. Cardan kon mij eigenlijk totaal niet interesseren.
Ik ga er niet te diep op in, maar de romance in dit verhaal was echt… belachelijk. Jude wordt opeens snel verliefd op een Fae, maar ook daar komen er weer complicaties. Heel die verhaallijn met die Fae kon ik echt niet smaken omdat het overduidelijk was dat het niet goed ging aflopen. Op het einde van het boek wordt er een andere liefde ingegooid (rara, wie zou het zijn). Die eerste relatie werd er precies gewoon ingegooid om het verhaal interessanter te maken, maar die poging is gewoon mislukt.
De auteur wil veel te veel verwerken in het verhaal, maar dat komt het plot helemaal niet ten goede. Over de hele lijn mist het verhaal uitwerking. Er gebeurt gewoonweg te veel zonder er dieper op in te gaan en mist zo impact.
Bovendien had ik meer verwacht van de relatie tussen Jude en Madoc die haar ouders heeft vermoord. Ze zegt dat ze van hem houdt maar dat het ingewikkeld is. En verder wordt daar geen woord meer over gerept in het verhaal, terwijl mij dat toch cruciaal lijkt te zijn voor het verhaal? Nope, als lezer moet je maar aannemen dat ze eigenlijk geen problemen heeft om bij de moordenaar van haar ouders (!) te wonen en dat ze zelfs van hem houdt (maar hee, het ligt wel ingewikkeld hoor). Mind blown!
Titel: De Wrede Prins | Auteur: Holly Black | Uitgeverij: Boekerij | Genre: Young Adult, Fantasy | Pagina’s: 347 | Beoordeling: 1,5/5
De Wrede Prins was dus een enorme teleurstelling voor mij. De laatste 100 pagina’s konden mij al helemaal niet meer boeien en heb ik dan ook snel gelezen om erdoor te geraken. Alles voelde ‘onaf’ en werd gewoon snel afgehandeld om door te gaan met het verhaal. Uitwerking: nihil! De enige reden dat ik het boek heb gelezen was dat ik mijzelf ervan heb overtuigd dat het niet erger kon worden, maar daar heb ik mij duidelijk in vergist. De rest van de reeks ga ik afslaan.
Liefs
Rani