Mocht je mij al langer kennen, dan weet je misschien dat ik fan ben van V.E. Schwab. Haar boeken hebben altijd iets magisch en haar prachtige schrijfstijl heeft een poëtisch kantje waar ik verzot op ben. Dus toen Sigrid voorstelde om dit boek te lezen voor de boekenclub van oktober, leek dit mij de uitgelezen kans om haar nieuwste boek te lezen.
In Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond volgen we drie personages: Maria, Alice en Lottie. In het begin tasten we nog in het duister hoe deze drie personages verbonden zijn met elkaar. Allereerst worden we getransporteerd naar de 16e eeuw waar we Maria leren kennen. We zien hoe ze van klein meisje opgroeit tot een jonge vrouw die uiteindelijk kennismaakt met het onsterfelijke leven. In 2019 maken we dan weer kennis met eerstejaarsstudente Alice die op een feestje een mysterieuze vrouw ontmoet. Na die ontmoeting is haar leven nooit meer hetzelfde.
Doorheen de tijd volgen we onze hoofdpersonages. In het begin focust het verhaal vooral op Maria, nadien begint de focus te verschuiven naar Lottie en op het einde speelt Alice een grote rol. Als lezer blijven we ook lange tijd in het donker gehouden wat de rol van Alice is in het verhaal. Naarmate het verhaal heel wat is vergevorderd wordt het allemaal duidelijk. De tijdsprongen in dit boek waren bovendien heel subliem uitgewerkt. Het voegde haast een cinematisch kantje toe aan het verhaal.
Het boek gaat over vampieren, maar verwacht je niet aan een plotgericht verhaal. Integendeel, Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond is overduidelijk een verhaal gericht op de personages. Het focust zich op de drie hoofdpersonages en hoe ze evolueren doorheen de tijd. En dat is het mooie aan het verhaal, ondanks dat er eigenlijk niet veel gebeurt, houdt dit boek je zo in zijn macht. Het tempo ligt misschien niet hoog, maar ik kon echt genieten van dit verhaal. Deels door die prachtige schrijfstijl van Schwab waarin ze derde persoon gebruikt. Dit verhaal is doordrenkt met haar typerende beeldende schrijfstijl met mooie metaforen waar je van zwijmelt en quotes die je wilt inkaderen. Gewoon voor haar proza zou je al haar boeken willen lezen. Maar aan de andere kant de manier waarop ze haar personages portretteert. Hoe ze je van het ene moment van een personage laat houden en hoe ze je dan weer een personage hartgrondig laat haten. De subtiele veranderingen binnen een personage zelf, hoe ze doorheen de jaren veranderen. De personageontwikkeling is zo ontzettend sterk neergezet. Schwab gaat niets uit de weg: liefde, dood, vrouwelijkheid, toxische relaties, verlangen, vampiers. Vampierverhalen worden vaak geschreven, maar Schwab heeft er haar eigen draai aan weten te geven.
Titel: Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond | Auteur: V.E. Schwab | Uitgeverij: Boekerij | Genre: fantasy | Pagina’s: 606 | Mijn beoordeling: 4,5/5
Naar het einde toe bouwt het verhaal zich naar de climax toen en gaat het tempo ook hoger liggen. Ik vond het alleszins best een mooi einde. Verwacht je niet aan grote onthullingen of plotwendingen, maar dat vond ik juist de charme van het verhaal. En het wilt toch iets zeggen dat ik het hele verhaal geboeid bleef. Dit was een boek dat je gewoon wilt savoureren. 😉
On a side note: op de boekenclub werd er de opmerking gemaakt hoe een man dit verhaal zou beleven, wat zijn perspectief zou zijn op dit verhaal. Ik vond het alleszins een interessante en terechte vraag.
Liefs,
Rani