Na 17 jaar is de hype voor The Hunger Games nog steeds niet uitgedoofd. Toendertijd heb ik zoals de rest van de wereld de boeken gelezen en de films gezien. Ik ben persoonlijk nooit de grootste fan geweest, maar dat ligt eerder aan het feit dat het dystopische genre mij niet helemaal ligt. Desalniettemin kan ik niet ontkennen dat ik altijd wel onder de indruk ben geweest van The Hunger Games. Bij de aankondiging van het nieuwste boek was ik dus wel degelijk benieuwd naar deze nieuwste prequel, al was het weliswaar met een kleine portie voorzichtigheid. Hoe gaat het Collins lukken om dit te doen slagen?
50 jaar na de eerste Hongerspelen organiseert Panem de Kwartskwelling en er worden per district 2 keer zoveel tributen de arena ingestuurd. Op de dag van de boete is Haymitch jarig en hij probeert er niet aan te denken dat de kans bestaat dat hij een van hen zal zijn. Hij wil gewoon een rustig leven en bij het meisje zijn van wie hij houdt. Zijn naam wordt uiteindelijk niet getrokken, maar wegens een speling van het lot wordt zijn naam toch afgeroepen. Hij wordt onmiddellijk afgevoerd naar het het Capitool om te strijden voor zijn leven.
Haymitch is een personage dat we reeds leerden kennen, maar dan als de grumpy, oudere dronken mentor. Nu leren we hem als 16-jarige jongen kennen, waarbij hij (uiteraard) heel anders is dan zijn toekomstige zelf. En we leren ook waarom hij zo is geworden al die jaren later. Haymitch zelf is een integere jongen, die geeft om de mensen dicht bij hem, maar ook heel pienter is. Hij kan er ook vaak wat snedige en bijdehante opmerkingen tussengooien waardoor je hem niet anders dan sympathiek kunt vinden. Voor een hoofdpersonage spring hij er wel niet helemaal uit en dat is begrijpelijk, al vond ik dat soms jammer.
Sommige randpersonages daarentegen sprongen soms echt uit het verhaal. Collins weet namelijk perfect hoe ze personages tot leven weet te wekken en ze diepte te geven. De kandidaten van de verschillende Districten met hun eigen karakteristieken werden echt subliem weergeven. Zo was Maysilee mijn favoriete personage: in het begin wordt ze geportretteerd als een tuttebel, maar naarmate het verhaal vordert wist ze mij helemaal rond haar vingen te winden. Wat een leuk personage!
Ik miste wel een klein beetje vaart in het verhaal. Het heeft mij toch een tijdje geduurd om helemaal in het verhaal te komen en dat komt waarschijnlijk omdat het lang duurt voordat de Spelen effectief beginnen doordat we eerst al die personages leren kennen. Eenmaal de tributen in de arena zijn, is het natuurlijk bloedstollend, al weet je natuurlijk dat iedereen doodgaat behalve Haymitch.
Ondanks de gruwelijkheden in dit verhaal, komen er soms ook zachte elementen aan bod die gelukkig de mensheid niet alleen als verschrikkelijk doen afschilderen. Maar de gruwelijkheden nemen uiteindelijk altijd de bovenhand. Er was mij gewaarschuwd dat het verhaal heel emotioneel kon worden, maar aangezien ik dystopische verhalen intens vind en je ook gewoon voelt dat er telkens afschuwelijke dingen om het hoekje loeren en op het punt staan te gebeuren, heb ik mijn hart een beetje gehard. Desondanks blijft het afgrijselijk en die psychologische impact snijdt in je als een mes.
Titel: Dageraad boven de boete | Auteur: Suzanne Collins | Uitgeverij: Van Goor | Genre: dystopie | Pagina’s: 457 | Mijn beoordeling: 4/5
Ik ben blij dat ik Dageraad boven de boete heb gelezen. Werd ik helemaal omver geblazen? Wel nee, dat nu weer ook niet. Het is wel een héél sterk boek dat bleef nazinderen, maar niet eentje dat ik meteen opnieuw wil lezen. (Vooral weer omdat al die afgrijselijke dingen te afschuwelijk zijn om weer opnieuw te lezen.) Al ben ik wel ontzettend benieuwd hoe dit boek zich gaat vertalen naar het witte doek!
Liefs,
Rani