Wat hebben bovenstaande boeken gemeenschappelijk? Al deze boeken bevatten minstens één personage dat een POC (person of colour) is. Ik kan diversiteit alleen maar toejuichen in YA-boeken. Maar, dat is eigenlijk niet het punt van deze blogpost (sorry om jullie op het verkeerde been te zetten). Ik wou het namelijk hebben over mij (ja, heel egocentrisch allemaal, haha). Als kind van een Belgische vader en Cambodjaanse moeder val ik zelf wel eens op dankzij mijn getinte huid. En dat heeft tot tal van situaties geleid waarvan mijn tenen omkrullen.

In deze blogpost beschrijf ik mijn persoonlijke ervaringen en meningen over hoe het is om op te groeien in België met een Aziatische achtergrond. Ik ben eigenlijk al maanden geleden begonnen met schrijven, maar ik vond het toch altijd net té persoonlijk om op het internet te gooien. Echter, iedere keer als er zich weer een situatie voordeed waarbij iemand wéér eens aannam dat ik geen Nederlands kan praten, voelde ik de drang om het toch te posten. Mijn excuses alvast dat het meer een rant is geworden en soms ook onsamenhangend is. Het is gewoon één grote frustratie die ik graag kwijt wil.

Ik zal beginnen bij het begin. Ik ben in België opgegroeid, ik spreek de taal vloeiend en heb altijd hier gewoond. Alleen heb ik een getinte huidskleur heb en een anderstalige moeder. Het is eigenlijk pas toen ik ouder werd en andere mensen ontmoette buiten mijn vaste vriendengroep, dat ik merkte dat er meer en meer situaties voorkwamen die mij een wrang gevoel gaven. Dit zijn echt waargebeurde situaties die mij zijn overkomen die ik graag ter illustratie wil aanbrengen om mijn frustraties te ventileren:

  • Toen ik 16 jaar was heb ik eens voor vakantiewerk gewerkt als poetsvrouw in een bedrijf. De mensen waren er vriendelijk maar op een gegeven moment kwamen er eens ramenwassers langs. Een van die mensen was nogal geïnteresseerd in mij. Hij komt naar mij toe en het eerste wat hij vraagt is waar ik vandaan kom. Hou er rekening mee dat ik toen 16 jaar was en hij een vreemde, onbekende man. Ik begon mij echt ongemakkelijk te voelen en antwoordde vaagjes: Azië. Hij blijf maar doorvragen of ik niet afkomstig was van de Filipijnen. Uiteindelijk heb ik dan maar geantwoord dat ik half Cambodjaans ben en heb vlug de benen genomen. Op de een of andere manier had hij mij echt een ongemakkelijk gevoel gegeven. Ik kon er niet snel genoeg vandoor gaan. Het was ook vooral het feit dat hij een onbekende was en een beetje een yellow fever had.
  • Nog een andere situatie die is voorgevallen en waar ik van gruwel. Ik werk  als jobstudent in een winkel en heb een uniform aan waardoor er geen twijfel bestaat dat ik er werk. Een paar jaar geleden wou een klant iets vragen aan mij. Maar haar eerste vraag was: “Spreek je Nederlands?”. 
  • Ooit had een klant in diezelfde winkel naar mij verwezen als “dat Chinees meisje”. Chinees???
  • Ik was eens met mijn vriend onderweg met de trein naar huis. Een jongen (vrij louche type, want hij was over drugs aan het praten met een kameraad) had oorbellen nodig om ergens in een gsm te porren. Hij ziet mij en ziet dat ik oorbellen draag. En wat hij dan doet is echt onvoorstelbaar! Hij richt zich tot mijn vriend die naast mij zit en vraagt aan hem (!): “spreekt ze Nederlands?”
  • Enkele maanden geleden was ik in Maastricht en ik liep een winkel binnen met mijn gsm in de hand met een afbeelding van een product dat ik moest kopen voor mijn zus en in het kielzog loopt mijn vriend (die overigens blank is). Een vriendelijke verkoopster vraagt aan mij in het Engels (!): “What are you looking for?”. Ik wist niet hoe te reageren (bij wijze van spreken kwamen er al stoomwolken uit mijn oren), en liet gewoon de afbeelding zien. Ze wijst me de weg naar het desbetreffende product en ik zeg in het Nederlands “Dank u wel.” Haar reactie? “Oh, je spreekt Nederlands!” En dit is nog niet het einde van het verhaal. We vonden het product niet en een andere verkoopster die 3 meter verderop staat, probeert ons ook te helpen… in het Engels. (Terwijl we in het Nederlands met een verkoopster bezig zijn.) Mijn vriend zijn droge reactie daarop “Nederlands is goed hoor.”

Ik vind het zelf heel vervelend dat mensen direct aannemen dat ik niet Belgisch ben omdat ik donker getint ben. Tot op zekere hoogte kan ik daar heus nog inkomen. In Leuven bijvoorbeeld lopen veel internationale (Aziatische) studenten rond, dus ik snap de gedachtegang wel. Maar… bij een blanke internationale student gaan ze wel eerst denken dat die persoon een Belg is! Het is niet omdat ik er een anders uitzie dat mensen al moeten veronderstellen dat ik ergens anders vandaan kom. Nu, ik besef dat de mensen het in de meeste gevallen niet slecht bedoelen hoor. Maar het blijft frustrerend, en ja, ik moet er gewoon aan wennen, maar het besef dat aan blanke mensen die vraag nooit gesteld zou worden, is gewoon te belachelijk.

Verder zijn er heel wat onwetende en wereldvreemde mensen. China is niet het enige land in Azië, dus naar mij verwijzen als Chinees maakt mij dan ook ontzettend kwaad!

De meest gestelde vraag die ik krijg, is standaard: “Van waar ben je?” Op zich is er niets mis met die vraag, het is een onschuldige vraag van mensen die nieuwsgierig zijn. Maar als gemengd kind zijnde die in België is geboren, verafschuw ik die vraag ondertussen. Want ik kom van België….Overigens zijn sommige mensen gewoonweg onbeleefd. Waarom moeten onbekende mensen weten van waar ik kom? Het is vooral het besef dat als ik er wit zou uit hebben gezien dat mensen zulke dingen niet zouden zeggen en vragen stellen. Als ik bijvoorbeeld half Frans was, zou niemand zulke vragen gesteld hebben. 

Ik heb mezelf alleszins voorgenomen dat als iemand nog eens vraagt waar ik vandaag kom, ik gewoon ga antwoorden dat ik van België kom. Natuurlijk hangt het van de situatie af. Vreemde mensen die mij een onbehagelijk gevoel geven, die ben ik liever kwijt dan rijk. Als het mensen zijn bij wij ik mij op mijn gemak voel, heb ik er geen probleem mee om het uit te leggen.

Tot hier mijn frustraties. 😉

Liefs,

Rani

1 reactie op Persoonlijk | Van waar ben ik?

  1. Persoonlijke artikelen vind ik altijd leuk om te lezen. Minder leuk is natuurlijk jouw ervaring omtrent dit onderwerp. Zelf heb ik er geen ervaring mee maar deze situaties lijken mij wel héél erg ongemakkelijk.

Laat een antwoord achter aan Céline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.